Over van PRIMARY naar INSPIRE

Sinds de eerste digitale schoolborden van PROMETHEAN onze school binnenkwamen, in april 2008, werken we met ACTIV PRIMARY3. Een enkele collega werkt zelfs met ACTIV STUDIO. Inmiddels hebben alle midden- en bovenbouwgroepen een PROMETHEAN ACTIVBOARD en hangt een door mij gewonnen bord in onze hal. Totaal zijn het er twaalf.

ACTIV PRIMARY3 voldoet goed. Inmiddels kunnen alle collegae min of meer met het programma overweg. En zolang je niet weet wat er allemaal nog meer is, mis je niets en heb je geen behoefte aan extra zaken.

Vorig jaar zag ACTIV INSPIRE het licht. Toen ik het de eerste keer zag, schrok ik behoorlijk: INSPIRE wordt ook wel de “Donald Duck”-versie genoemd. De kleuren spatten er van af. Ik vond het dan ook te veel van het goede.
Maar omdat in ICT altijd alles verandert en niets voor eeuwig is, ging ook ik langzaam wennen aan het idee dat we misschien wel zouden moeten overstappen. Ik ging op zoek naar wat voordelen voor ons:
• De ondersteuning van PRIMARY zal gaan stoppen;
• Binnen INSPIRE kan met twee pennen tegelijkertijd op het bord worden gewerkt. Geweldig voor onze Montessorischool, waar veel wordt samengewerkt;
• ACTIVOTE (de stemeitjes) gebruiken binnen INSPIRE is een stuk simpeler dan binnen PRIMARY.

Ik wilde de overstap eigenlijk direct na de zomervakantie maken, maar omdat ik van de servicedesk van onze netwerkbeheerder geen antwoord kreeg op de door mij gestelde vragen, stelde ik het project uit.

Het werd nu: herfstvakantie. Mijn vragen waren inmiddels –na wat herinneringen verstuurd te hebben- beantwoord. Vlak voor de herfstvakantie verspreidde ik een ICT-nieuwsbrief, zodat de collegae alvast wisten dat hen een verandering te wachten stond. Tevens adviseerde ik iedereen een account te maken bij PROMETHEANPLANET.COM. Dit vanwege de mogelijkheid om INSPIRE voor thuis te downloaden en vanwege de cursussen voor INSPIRE.

Vrijdag voor de herfstvakantie vroeg ik onze netwerkbeheerder om ACIVE INSPIRE op ons netwerk te installeren. Verder maakte ik op een externe harde schijf een back-up van alle gedeelde PRIMARY-bestanden, zoals de gedeelde flipcharts. Het installeren van software gebeurde op afstand, dus maandag kreeg ik de mededeling dat het programma was geïnstalleerd.

De vrijdag in de vakantie ging ik aan de slag. De map met gedeelde flipcharts werd uit PRIMARY door mij gekopieerd naar INSPIRE. Ik keek of alles werkte en jawel: prima! Daarna zette ik de snelkoppeling naar INSPIRE op het bureaublad van de leerkrachten. Ik logde in als leerkracht en toen ging het mis: ik kon vanuit INSPIRE niet naar de gedeelde flipcharts. Hoe kon dat nu? Na enig denkwerk kwam ik op het volgende: zowel het programma als de flipcharts staan op een locatie waar leerkrachten geen lees- en schrijfrechten hebben. Als “admin” heb ik die wel, maar toen ik als leerkracht inlogde had ik die niet. Het programma wordt opgestart met een snelkoppeling op het bureaublad, die verwijst naar de locatie waar men niet bij kan. Zo werkt alle netwerksoftware. Vanuit PRIMARY kon men dan bij de gedeelde flipcharts (op diezelfde locatie), maar met INSPIRE lukte dat niet. Wat nu? De servicedesk bood een oplossing: zet een snelkoppeling naar de map op het bureaublad. Dat werkt wel, maar nu moeten collegae die een gedeelde flipchart willen openen eerst omslachtig naar die map navigeren. Dat kan overigens niet door direct een locatie te kiezen (afgeschermd door onze netwerkbeheerder, want men komt dan op een netwerkschijf waar men geen rechten voor heeft), maar wel door steeds de map naar het bovenliggende niveau te kiezen! Het systeem blijkt dus maar half dichtgetimmerd: wat linksom niet kan, kan rechtsom weer wel!

Ik kon me voorstellen dat dit voor de minder ICT-vaardigen niet handig was, dus besloot ik de PRIMARY-snelkoppeling nog maar niet van het bureaublad te verwijderen. Ik maakte een nieuwsbrief dat INSPIRE er was en hoe men bij de gedeelde flipcharts kon komen, maar dat PRIMARY voorlopig (2 weken) nog beschikbaar was. Wel moedigde ik iedereen aan om –ook al wilde men onder lesuren met PRIMARY werken- vooral kennis te gaan maken met INSPIRE. Deze nieuwsbrief verspreidde ik en tevens plakte ik ‘m op elke bord-PC. Zo kon het niet mis gaan.

Maandag was de grote dag. Het aantal vragen bij de koffie om 8.15 uur viel me mee; het waren er niet veel. Ook aan het einde van de dag had ik nog niet veel gehoord.

Dinsdag ging ik aan de slag met de resourcebibliotheek. Ook daar verwachtte ik dat mijn collegae niet de rechten zouden hebben hier zomaar bij te kunnen. Toch werkte dat dan weer wel. Vreemd eigenlijk.

Donderdag zat ik bij de bovenbouwvergadering. Belangrijkste vraag was eigenlijk hoe met een flipchart uit “mijn flipcharts” moest openen. Die staan op de eigen gebruikersschijf in het netwerk in de map “mijn documenten”. Natuurlijk moeten die vanuit de map ActivPrimary3 worden geopend. Daar was nog niemand op gekomen! Eens kijken of we al die mappen kunnen herbenoemen. Ik had wat meer gebruikersvragen verwacht, maar die bleven uit. Gelukkig, want ik was zelf vooral met de technische kant bezig geweest.

Inmiddels heb ik de Trainingsboeken “Werken met ActiveInspire Primary” en "Werken met ActivInspire Studio"besteld en binnen gekregen. Daar ga ik zeker de komende dagen in spitten, want de vragen zullen toch wel komen en wellicht ga ik één of meer workshops verzorgen. Dan kan ik me uitleven op de gebruikerskant.

"Werken met ActivInspire Primary" en "Werken met ActivInspire Studio" zijn uitgegeven door Van Buurt Boek en zijn te bestellen bij Van Buurt Boek (http://www.vanbuurtboek.nl/) of De Rode Planeet (http://www.drp.nl/)

Natuurlijk ga ik bij onze netwerkbeheerder nog wel eens kijken of dat openen van gedeelde flipcharts niet eenvoudiger kan. En verder ga ik nu snel met ACTIVOTE aan de slag.

ICT-coördinator: functie of taak?

De discussie zat er aan te komen. Het werd me de laatste tijd al wel eens gevraagd: ICT-coördinator, is dat nou een functie of een taak?
Waarom deze vraag? Omdat ons bestuur bezig is met het
functiebouwwerk. Omdat de functiemix er aan zit te komen. In het concept functiebouwhuis van ons bestuur is ICT-coördinator, net als RT-er en IB-er, een taak en geen functie!

Zijn ICT-coördinatoren de stroop op de pannenkoek?

Toen ik vorig jaar klaagde (ja, dat doe ik wel eens) over de werkdruk, bood een collega mij aan dat zij wel ICT-coördinator wilde worden. Ik vond dat geen goed plan; ik ben inmiddels tien jaar ICT-coördinator en ben in elk geval op het gebied van schroefjes, stekkertjes en kabeltjes meegegroeid met ons netwerk. Begonnen met zo’n 10 PC’s, allemaal tweedehandsjes, krijgertjes en zeer verschillend. Stand alones, natuurlijk. Wat een tijd ging er in zitten!
Bij de verhuizing, zes jaar geleden, werd er een netwerk aangelegd. We begonnen met 14 PC’s. Tien in de bovenbouw en vier administratief. Inmiddels zijn het er zo’n kleine 100. Daarbij kunnen we 12 digiborden optellen. Van die bijna 100 computers staan er 70 in lokalen en werkhoeken, duidelijk voor gebruik door kinderen. Van die 70 zijn er 21 notebooks, die functioneren in een draadloos netwerk. 12 PC’s horen bij digiborden. Van de overige kleine 18 PC’s is de helft voor administratief gebruik; de andere helft heeft een gemengde functie. De scheidslijnen zijn niet altijd helder. Verder hebben we vijf netwerkprinters, waarvan twee kleurenprinters, in ons netwerk. Tel daarbij nog een stand-alone printer, digitale microscopen en meer klein grut. We hebben de zorg voor een kamp-PC, een disco-PC en nog een stand alone. Verder lijkt de ICT-coördinator verantwoordelijk voor alles waar een stekker aan zit, variërend van telefooncentrale (maar dat is dan wel de “C” van ICT) tot tosti-ijzer (zou dat dan de “T” zijn? Informatie, Communicatie, Tosti-ijzers!).

Ik heb me wel eens laten vertellen dat in echte bedrijven (ik weiger onderwijs nog steeds als echt bedrijf te zien, hoewel er wel steevast pogingen toe worden ondernomen) per 200 PC’s een systeembeheerder/ICT-er rondloopt. Dat klopt aardig met de 20 uren per week die ik ben vrijgeroosterd. In die 20 uren ben ik ICT-coördinator, iCOACH en coördinator W&T (wetenschap en techniek).
Het beheer van het netwerk is uitbesteed aan een grote partij in onderwijs&ICT. Dat betekent echter niet dat ik van de schroefjes, stekkertjes en kabeltjes af ben. Een los kabeltje is via remote-control nog steeds niet vast te maken. Zo is er dus nog altijd meer dan voldoende tijd te besteden aan de hardware. Ik vind goed werkende hardware ook een eerste vereiste om collegae enthousiast te maken voor ICT. Haperende PC’s, vastlopende software: het begeestert collegae natuurlijk niet.
Omdat we –als een echt bedrijf- inmiddels ook afschrijven en goedkoop moeten inkopen, gaat er veel tijd op aan prijsvergelijking, hardware proberen en installeren.

Alleen al voor deze taken heb ik me de afgelopen 10 jaren veel eigen moeten maken. Ik was geen computernerd toen ik hier aan begon.

Inmiddels ben ik handig, weet m’n weg te vinden en weet ik ook op internet m’n bronnen te vinden om problemen te tackelen. Veel collegae vinden me een superman.


Niet even iets wat een collega na de zomervakantie “even” overneemt.

Maar goed: van de 20 uren, die ook nog deels aan W&T moeten worden besteed, gaat veel tijd op aan hard- en software. Er blijft weinig tijd over voor wat een belangrijke invulling van het werk van de ICT-coördinator/iCOACH zou moeten zijn: inhoudelijk werk. Daarbij valt te denken aan didactische ondersteuning, scholing van collegae, beleid maken, vernieuwing aanjagen, coaching, richting geven.
Ik hoop steeds dat ik daar in de volgende periode (na de vakantie, volgend schooljaar) meer tijd voor kan vrijmaken. Tot op heden lukt dat nog niet. Ik blijf echter hoopvol!
Om aan dit gedeelte van de invulling van het ICT-coördinatorschap te kunnen werken, heb ik een post HBO-opleiding iCOACH gedaan: projectplannen, veranderingen aanjagen, coaching. Verder lees ik veel –op internet en in de vakbladen- en probeer ik op die manier bij te blijven in ontwikkelingen, trends, visies. Ik twitter, ik blog ik communiceer met anderen, ik deel! Vanuit de hoopvolle gedachte dat ik er volgend jaar meer tijd aan zal kunnen besteden, zal ik me meer bezig houden met visieontwikkeling, beleid, inbedding, bewaking en coaching. Al met al ook niet iets wat je op een regenachtige namiddag aan een collega overdraagt.


Kortom:

• omdat het ICT-coördinatorschap niet zomaar even over is te nemen, vanwege de in lange tijd opgebouwde knowhow
• én omdat de ICT-coördinator (mede) visie ontwikkelt, beleid maakt en bewaakt, coacht en dus onderwijsinhoudelijk bezig is
• én omdat de ICT-coördinator de expert op school is, waarvoor hij veel moet lezen & communiceren,

vind ik ICT-coördinator (of welke andere schone titel we ook kunnen verzinnen) een functie binnen de school.

Dat betekent ook dat er ooit goed gewerkt zal moeten worden aan overdracht. Dat wordt nog een heel traject! Ik hoop dat dit niet mijn toekomstbeeld wordt!


Zie ook: http://netwijs.blogspot.com/2010/04/ict-coordinator-is-geen-taak-maar-een.html

Netwerkstations vervangen

Dit jaar stonden er bij ons op school 15 netwerkstations op de rol om vervangen te worden.
Vorig jaar hadden we met de vier scholen onder ons bestuur gezamenlijk om offertes gevraagd. Uiteindelijk bestelde elke school wat zij zelf wilde. Ik vind zelf ook altijd dat prijs alleen niet zaligmakend is.
Dit jaar had ik ook voor de vier scholen offertes aangevraagd, maar hadden we met de drie ICT-coördinatoren vooraf al afgesproken dat iedereen de vrijheid heeft om te bestellen wat hij het beste voor zijn school vindt.
De offertes kwamen van onze netwerkbeheerder uit het oosten van het land en van een groot bedrijf uit Leiden.
Net toen deze offertes binnen waren kreeg ik bericht van de buitendienstman van onze netwerkbeheerder dat zij met PC+ zouden komen. Eén PC voor vier (of zes) netwerkplekken, met vier netwerkmonitoren erbij.



Op de BETT in Londen, in januari, ben dan ook wezen kijken op de stand van LG. Dat is dan ook de leverancier van de monitoren. Ook zijn we met de ICT-coördinatoren en mijn stagiair op bezoek geweest bij een school in Nieuw-Vennep, die PC+4 al had draaien.
Het leek het overwegen waard: minder energieverbruik, (iets) goedkoper in aanschaf, maar één stofaantrekkende ventilator per vier werkplekken.
Ik had echter ook al eens geëxperimenteerd met XXODD mini-PC’s van onze lokale computerwinkel.
Mijn stagiair en ik hebben de voor- en nadelen van PC+4 en de XXODD mini-PC’s dan ook maar eens op een rijtje gezet.
PC+4:
• + minder energieverbruik
• + (iets) goedkoper in aanschaf
• + slechts één stofaantrekkende ventilator
• + ruimtebesparing; slechts één systeemkast per vier
werkplekken
• - altijd een setje van vier bij elkaar; weinig flexibel
• - werkstation defect  vier werkplekken onbruikbaar
• - niet alle programma’s werken onder PC+4
• - USB-poorten van het werkstation worden gedeeld
XXODD mini-PC’s:
• + minder energieverbruik
• + goedkoper in aanschaf
• + ventilatorloos
• + ruimtebesparing; mini-PC’s hangen in een bracket achter het
LCD-scherm (sinds een maandje is er geen CRT-monitor meer
in school te vinden)
• + losse sets netwerkstation en monitor; flexibel
• + de PC's hangen niet in een bracket onder tafel, maar achter de monitor; daar is absoluut minder stof dan onder de tafel.
Al met al deed dit ons besluiten te kiezen voor de XXODD mini-PC’s. We bestelden 15 x de 402 (zonder DVD-speler/brander).


Omdat het werkstation waar ik via LogMeIn altijd op kan inloggen een oude machine is, die veel kabaal maakte (wat in de teamkamer, waar ik mijn werkhoek heb, niet op prijs wordt gesteld), bestelde ik ook een 403 (met DVD-speler/brander).





Per abuis kregen we 16 402’s. We hadden nog één oud werkstation, omdat moderne machines niet overweg kunnen met het programma Klankie. De XXODD 402 kan dat wel, dus hebben we de extra mini-PC gehouden. Uiteraard hebben we de leverancier laten weten dat er nog één machine gefactureerd moest worden. Eerlijkheid duurt het langst…



Nu zijn er geen werkstations meer in school, die ouder zijn dan vier jaar. En toch zijn we goedkoper uit, zodat er ruimte ontstaat voor nieuwe dingen.
Wel hebben we van oude werkstations weer stand-alones gemaakt: één als kamp-PC, één als disco-PC voor klassenfeesten.
De mini-PC’s waren eenvoudig via Remote Installation Service te installeren. Dat leverde geen problemen op.
De XXODDs hangen inmiddels achter de schermen en doen het prima. Nog even overwogen we om de monitorvoeten vast te zetten met schroefduimen, om achterover kiepen te voorkomen. Een uitgebreide kieptest leverde op dat dit niet nodig was.







We liepen er nog wel even tegen aan dat Ambrasoft niet draaide, maar op elke machine moest eerst als admin worden ingelogd. Daarmee was ook dat probleem opgelost.
De volgende hardwarestap is het vervangen van de notebooks. De oudste zijn vier jaar en lopen op hun laatste benen. We zijn bezig met de MSI CR500. Het gaat niet vlekkeloos, maar het ziet er naar uit dat het goed gaat komen.

TimeWarp

Vorige week dinsdag gingen we voor de eerste keer de gymzaal in met het programma TimeWarp3.
Nog even in het kort: TimeWarp3 is een programma waarmee kinderen hun eigen gymprestatie een paar seconden later terug kunnen zien. Behalve de software zijn een notebook, een videocamera met FireWire-aansluiting nodig. Uiteraard komen daar FireWire-kabels bij en een FireWire-kaart voor in het notebook bij. Wij hebben ook nog gekozen voor een Logitec Air Mouse, een numeriek toetsenbord, een videocameratasje, een laptoprugzak en een statief. Onze vakleerkracht gymnastiek verbouwde voor zijn drie gymzalen eenzelfde aantal computermeubeltjes.





De software is nog niet geschikt voor WINDOWS7 en USB-camera’s. Eind april wordt versie 4 verwacht, die in elk geval onder WIN7 zal draaien.

Terwijl de vakleerkracht de gymzaal opbouwt, zet ik de apparatuur in elkaar. Gelukkig komt mijn ICT-stagiair daarbij helpen. Hij had het schuifje van de insteekkaart verkeerd om in het notebook geschoven, dus kan het er alleen met bruut geweld (doch met beleid) uit halen.
De gymnastieker wil TimeWarp inzetten bij een radslag over een lage kast. Na wat richten en schuiven hebben we een prima plaatje.
De eerste kinderen komen al binnendruppelen. Het is een middenbouwgroep (3/4/5). Ze zijn heel verbaasd een computer in de gymzaal aan te treffen. Ze hebben al snel door dat er vertraging tussen het opnemen en afspelen zit. Snel even zwaaien, naar het notebook lopen en jezelf terug zien.
De vakleerkracht zet de kinderen op de bank en legt de bedoeling van het geheel uit. De groepjes worden ingedeeld en gaan aan de slag.
De kinderen die bij radslag beginnen, kunnen eerst hun voorkeurskant bepalen door over een aantal banken te springen. Daarna komen ze bij de kast.
Een sprong, doorlopen en kijken. De tijd staat ruim ingesteld, maar dat leidt ertoe dat de rij om te kijken erg lang wordt. Daarvan komt wat onrust, dus snel de tijd verkorten: zeven seconden blijkt ideaal. Goed opletten hoe de kinderen teruglopen naar de aanloop, want wanneer ze door het beeld lopen, belemmeren ze de opname van anderen. Vlug een balkje neerleggen en het gaat prima.
De vakleerkracht staat bij de kast en zegt al gelijk waar de kinderen op kunnen letten bij het bekijken van hun sprong. Maar ook wanneer hij er niet naast staat, omdat er bij een ander onderdeel geassisteerd moet worden, staan kinderen serieus te kijken. Al snel hoor in een meisje zeggen: “O, hoger”, waarmee ze bedoelt dat ze haar benen hoger moet opzwaaien. Hier doen we het voor!
Ne een kwartiertje slaat de screensaver aan. Handig om deze uit te zetten.
Het programma biedt ook de mogelijkheid om een goede radslag te bewaren en deze af te spelen naast het plaatje van de springende kinderen. Zo kunnen ze hun radslag vergelijken met een goede uitvoering. Ook kan er in het programma worden getekend. Zo kun je bijvoorbeeld een hoogtelijn aangeven. “Ik wil dat je voeten boven de lijn komen”.
Mijn stagiair en ik verlaten de gymzaal en laten de vakleerkracht achter met de ICT-apparatuur.
Een enkele keer gaat een van ons nog even terug naar de gymzaal, maar alles verloopt prima. Eén keer wordt ik geroepen door een kind, maar het probleempje is snel opgelost.

De vrijdag hierna werkt de vakleerkracht zelfstandig met de spullen. Het gaat vlekkeloos.
De volgende dinsdag loop ik met mijn camera nog even de gymzaal in om plaatjes te maken. Mijn assistentie bij de apparatuur en software is niet meer nodig.



We hebben afgesproken om het verkennen van de mogelijkheden van het programma in kleine stapjes te doen. Dus over een paar weken pikken we een nieuw item op.
Verder wordt er nog een plaatje perspex met twee aluminiumprofieltjes op maat gemaakt, zodat het notebook nog wat veiliger staat.
Tenslotte lijkt het mij raadzaam om de accu’s uit notebook en videocamera te verwijderen. In de gymzaal wordt op netspanning gewerkt, en wanneer de accu’s continu op netspanning staan, zullen ze snel achteruitgaan. Af en toe een keertje laden en legen lijkt me beter.

Pechdag

Afgelopen woensdag leek het wel vrijdag de dertiende. Nu was het woensdag, dus zeker geen vrijdag en het was nog de 24ste ook! Maar toch…
De avond tevoren had ik bij de GAMMA een Stanleymes gekocht. We hebben de laatste tijd nogal wat leuk uitpakwerk (notebooks, LCD-schermen etc.), en mijn Stanleymes is op onnaspeurbare wijze uit mijn bureaula verdwenen; onvrijwillig van eigenaar verwisseld!

Woensdagochtend draait mijn stagiair het nieuwe mes open om er een mesje in te plaatsen. Het schroefje legt hij op het bureau, maar waarschijnlijk net iets de dicht bij de rand. Even later hoor ik wat gemompel en ligt mijn stagiair onder het bureau, op zoek naar het schroefje. Er komen veger, blik en liniaal aan te pas, maar het schroefje heeft zch goed verstopt. De stagiair vraagt mij nog: ”Waar zou jij heen gaan, wanneer je schroefje was?” Ik weet het niet.

Het is tijd om de auto in te gaan laden. Vandaag brengen we 24 17” CRT-monitoren en een oude printer naar de Kringloop in Leiden. We zeulen ze allemaal de trap af naar mijn auto. Het is nog flink proppen om alles in de FIAT Dobló te krijgen.

Om te voorkomen dat de hele handel gaat schuiven, rijd ik als een eierboer naar de Kringloop. Daar aangekomen doe ik de achterklep open. Alles blijft zowaar staan. Ik til een monitor uit de auto en zet deze op het weegplateau. Dan komt er een medewerker aanlopen: “Meneer, computerspullen van bedrijven alleen op dinsdag en donderdag”. Ook zijn chef komt erbij, maar ook hij is onverbiddelijk: “Alleen op dinsdag en donderdag hebben we er een container voor”. Ik zet de monitor weer in de auto en sluit voorzichtig de klep.
We besluiten het dan toch maar op de gemeentewerf van Oegstgeest te proberen. Vroeger heb ik daar wel problemen gehad; men vond dat wij als openbare school ook voor het afvoeren van onze spullen moesten betalen. Nu is alles sinds de komst van de verwijderingsbijdrage gewijzigd, dus wil ik wel weer eens een kansje wagen.
Halverwege ontwaar ik echter op het dashboard een lampje, dat aangeeft dat een van de portieren niet goed gesloten is. We stoppen, stappen uit en controleren de portieren. Het blijkt de achterklep te zijn. Nog een wonder dat de hele handel al niet lang op straat ligt; dus ik heb echt als eierboer gereden! Ik doe de klep voorzichtig een stukje open met de bedoeling hem direct weer te sluiten. Mijn stagiair ziet echter iets schuiven en wil het tegenhouden. Hij steekt zijn hand naar binnen. PAST! BOEM! AUW! Twee vingers hebben bekneld gezeten. Hij bloedt flink en vraagt of ik whisky in de auto heb. Nee en de jodium in mijn auto EHBO-setje is ook uitgedroogd. We besluiten toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Dat is gelukkig vlakbij.

Bij de spoedeisende hulp is het rustig; we zijn direct aan de beurt. Een arts (in opleiding?) maakt de vingers schoon en kijkt hoe het ermee is. Het lijkt hem niet gebroken, maar wil toch graag foto’s laten maken. “Met de lift naar de tweede verdieping”, zegt hij wel drie maal. Mijn stagiair loopt echter om de liftkoker heen, het trappenhuis in. “De lift is voor watjes… en die zijn er net af”.
Voor een foto moeten we lang wachten. Net wanneer ik denk eens te gaan informeren of zijn formulier echt wel in het goede postvakje ligt, is hij aan de beurt.
Even later staan we weer beneden, waar de arts op de foto ziet dat er gelukkig niets gebroken is. Hij laat de verpleegkundige twee pleisters plakken. Zij overweegt nog om een mitella om te doen, maar volstaat met de tip om de hand af en toe omhoog te houden.
Buiten zegt mijn stagiair nog: “Wanneer dit thuis was gebeurd, was ik echt niet naar het ziekenhuis gegaan”. Ik bel school, om te laten weten waar we blijven. We zijn nog niet vermist.
We rijden naar de gemeentewerf van Oegstgeest. Daar arriveren we één seconde over half twaalf. De slagboom is dicht en er staat een bord "gesloten".

Ik loop toch even naar het kantoor, maar uit de monden van drie gemeentewerfambtenaren (waarvan er overigens één onder bureau ligt; zeker een schroefje kwijt!) klinkt: “Nee meneer, om half twaalf gaan we dicht. Morgen zijn we weer open”. Ik ga de discussie maar niet aan. Het is drie tegen één en mijn adrenalinespiegel is flink verhoogd, waardoor ik zomaar dingen zou kunnen zeggen, waar ik later spijt van krijg.
Om kwart voor twaalf zijn we weer op school. Mijn stagiair gaat aan de slag met een stoommachine (“Pas op dat je je vingers niet brandt!”) en ik lig de rest van de middag onder mijn bureau. Het is er nog nooit zo schoon geweest. Ik vind er wel vier schroefjes, maar niet het schroefje van het Stanleymes. Dat heeft zich vakkundig verstopt.

’s Middags rijd ik weer voorzichtig met de volle auto naar huis. Omdat de volgende dag de Kringloop in Leiden pas om half tien open gaat, kan ik ’s ochtends rustig aan doen. Elk nadeel heb z’n voordeel….

TimeWARP3

Vorig jaar al kreeg ik van onze vakleerkracht gymnastiek de vraag of we bovenschools (met de drie scholen waar hij gymles geeft) het programma TimeWARP (http://www.siliconcoach.com/channels/education/software/timewarp) zouden kunnen aanschaffen.

TimeWARP 3 bezit unieke eigenschappen waarmee je tegelijkertijd videobeeld opneemt én afspeelt en is erg makkelijk te gebruiken. Terwijl er in detail wordt teruggekeken, bijvoorbeeld naar een sprong over de kast, gaat de opname door zodat ook het volgende kind zichzelf terug kan zien. Voorbeeldvideo’s zijn gemakkelijk terug te spelen voor een goed vergelijk of duidelijke instructie. Nieuwe voorbeelden toevoegen, instructies over het scherm tekenen, bloedsnel vastgelegde video’s terug vinden voor vergelijk, het is allemaal een paar klikjes ver weg.
Voordat de kogel door de kerk was, waren we een paar maanden verder.
Ik maakte een begroting en de vakleerkracht legde het voor aan de drie schooldirecteuren en vroeg hen regelmatig hoe het er mee stond. In december was de beslissing genomen. Alle drie de directeuren vonden het een goed plan.
Ik overlegde met mijn collega ICT-coördinator van de andere twee scholen en hij vond dat de gymnastieker en ik het wel konden regelen. We maakten een afspraak met VisualCoach –de Nederlandse leverancier / http://www.visualcoach.nl- en op de eerste schooldag na de kerstvakantie glibberde ik op mijn fiets door de vallende sneeuwvlokken naar Leiderdorp. De gymnastieker ging met de auto.
In Leiderdorp werden we allervriendelijkst ontvangen door Patrick. Zijn kinderen zaten/zitten op een Montessorischool in Leiderdorp, dus dat schiep direct een band. We kregen in ruim een uur een goede demonstratie van het programma.
De begroting werd aangepast, moest weer langs de directeuren en een verdeelsleutel voor de kosten werd afgesproken. Toen dit eenmaal allemaal in kannen en kruiken was, kon het bestellen van het programma en alle apparatuur en accessoires beginnen. Ik had al gekeken waar we het voordeligst konden shoppen, maar op zijn eerste stagedag ging mijn stagiair ermee aan de slag en het kon zelfs nog iets goedkoper.
We bestelden:
• een HP Notebook ProBook 4710s VQ495EA

• een Logitech MX Air Mouse


• een Expresscard 2x FireWire 1x USB

• een 4.2m FireWire kabel, 4 naar 6pin
• een 10m FireWire kabel, 4 naar 6pin
• een numeriek toetsenbord (geen zweethandjes op het notebook)

• een Velbon CX 686 statief
• een camcordertas
• een laptoprugzak
• de software (TimeWARP)
De videocamera kostte nog de meeste moeite, omdat FireWire (IEEE1394) uit de mode raakt. Allemaal USB wat de klok slaat! Daarbij geeft Sony voor haar uitvoering van FireWire, iLINK, alleen de garantie dat het communiceert met andere Sony iLINK-apparatuur. We namen toch de gok en bestelden een Sony Video Camera DCR-DVD51E.

Uiteindelijk hadden we een complete set voor zo’n € 1.600,00. Daar kwamen nog bij drie computermeubeltjes, die onze vakleerkracht zelf in verschillende kringloopwinkels scoorde en eigenhandig verbouwde, zodat videocamera en notebook een veilig plekje vonden. We willen natuurlijk niet dat er een basketbal op het notebook of op de camera landt……
Inmiddels had mijn stagiair op het notebook WINDOWS 7 geïnstalleerd. Na het intikken van het licentienummer van TimeWARP leek alles voorspoedig te gaan, maar zodra we de opname startten, stopte het programma ermee.
Een telefoontje naar Leiderdorp leerde dat het programma nog niet onder WINDOWS 7 draait (dat wisten we eigenlijk wel…). Dus het notebook werd dual booted uitgevoerd met naast WINDOWS 7 ook WINDOWS XP. Vervolgens onder XP nogmaals TimeWARP geïnstalleerd. Daarna doemde er weer een probleem op. Toen we de installatiecode intikten, gaf TimeWARP aan dat deze code al in gebruik was. Maar ook wanneer we onder WINDOWS 7 TimeWARP wilden activeren, kregen we dezelfde mededeling.
VisualCoach gebeld. Waarschijnlijk was de code niet goed teruggezet op de server van SilliconCoach, omdat het programma niet goed draaide onder WINDOWS 7. Er werd een mail naar Nieuw-Zeeland gestuurd om onze code vrij te geven. We komen natuurlijk wel in aanmerking voor TimeWARP 4.0. Dat zit er aan te komen en zal draaien onder WINDOWS 7. Hopelijk ondersteunt het ook USB-videocamera’s.
De volgende morgen lag er al een doorgestuurde mail vanuit Nieuw-Zeeland dat de installatiecode was vrijgegeven. Intikken en….. gaan.
Mijn stagiair verdiepte zich een dagje in het programma en we maakten een afspraak met de vakleerkracht om TimeWARP te gaan gebruiken in de gymzaal. Dinsdag is het zover.

IPON 2010

Hoewel ik vorig jaar de tweede IPON nogal teleurstellend vond (tja, ik had op de eerste IPON een digibord gewonnen!) en ik me had voorgenomen om in 2010 deze beurs maar eens over te slaan, ging ik woensdag 10 maart toch naar Utrecht. In het workshopprogramma had ik toch wel weer leuke dingen gezien en ik wilde mijn ICT-stagiair (3e jaars MBO) ook kennis laten maken met een onderwijs-ICT-beurs. Daarna kwam ik ook nog op het spoor van de TeachMeet en dat zag er veelbelovend uit.

Al voor openingstijd staan we voor de ingang, dus hebben we de tijd even een kop koffie te doen. Direct bij de opening eerst naar de stand van onze netwerkleverancier/-beheerder.
Eerst spreken we over ACTIVOTE, dat we maar niet aan een bord geregistreerd krijgen. Geruststellend om te weten dat we het op gaan lossen.
Verder is er niet veel nieuws onder de zon.
Eén PC met vier of zes netwerkmonitoren kennen we al. We gaan binnenkort een aantal netwerkstations en CRT-monitoren vervangen en dit zou een optie kunnen zijn.
Niet eerder gezien: een handig tablet voor bij digiborden: het IPboard tablet JL-TB3124RDV (What’s in a name?). Prijs nog niet bekend (maar op internet vanaf $ 400 gesignaleerd).

Na deze babbel even oversteken naar het terras om de plenaire kick-off door Eugene Bos mee te maken. Daar loop ik zomaar tegen een studiegenote aan, met wie ik vorig jaar de opleiding iCOACH heb gedaan. Effe bijbeppen! De kick-off begint saai, maar dat blijkt ironisch bedoeld. ICT doe je ook met creativiteit, je hart, liefde. We doen wat oefeningen om de linker- en rechterhersenhelft samen te laten werken. Grappig om te merken dat een samenwerkingsopdracht met alleen de linkerhersenhelft goed gaat, met twee hersenhelften moeizaam, en vervolgens met alleen de rechterhersenhelft weer goed.

Onze eerste workshop is “Leren over en met web 2.0 in het onderwijs” door Margreet van den Berg. Ik heb ooit van Margreet een workshop gevolgd over “gaming in het onderwijs”, waarbij ik kennis maakte met het programma “denk-stap-sprong” (http://denkstapsprong.geedesign.com/). Inmiddels kijk ik regelmatig op haar blog (http://ict-en-onderwijs.blogspot.com/) en weet ik dat zij bezig is met het opzetten van een fonds om goede ICT-ideeën te stimuleren.
Nu houdt ze een presentatie over de cursus “23 OVC dingen” (http://www.prodocent.nl/mediawijsheid/).

Ik zie direct mogelijkheden om hiermee aan de slag te gaan. De cursussen bovenschools (vier scholen in ons bestuur) aanbieden, gegeven door één van de drie ICT-coördinatoren, facultatieve deelname. Ik ga dit snel met mijn collegae bespreken, zodat we na de zomervakantie van start kunnen gaan.

Lekker praktisch en direct een idee: mijn IPON kan al niet meer stuk.

We gaan de beursvloer op. Een zinvolle stop maken we bij Productief (http://www.productief.nl/athena/site/php/page_show_-4_1.html). We hebben op school veel materiaal van hen (Spektro, Ein-O, Khet), maar ik heb de link met ICT nog niet gelegd. Onder de naam “Plannex” (http://www.plannex.nl/) biedt Productief een digitale leeromgeving aan. Tijdens mijn scholenbezoek in Engeland, heb ik wel gezien dat dit in Engeland gemeengoed is. In Nederland ken ik de ELO’s wel uit het voortgezet onderwijs, maar niet in het PO. Ooit heb ik een ELO voor het PO gezien, maar dat was een uit het VO afkomstige verbouwde versie. Dat was te zien ook. In Plannex ga ik met zeker verdiepen. Misschien meedoen met de pilot. Krijg ik iedereen mee op school?

Ik blijf ook even hangen op de stand van Creative Learning Lab (http://www.creativelearninglab.org/). In verschillende hoeken zijn kinderen onder begeleiding aan het werk. Leuk, de koppeling van vakgebieden zoals tekenen en techniek met ICT: zelf maken van dansmatten (sloop een toetsenbord en gebruik de aansluiting van de cursortoetsen), tekenen en gebruiken van chroma key, animatiefilmpjes maken.

Op de stand van de TheACTIVBoardPeople (PROMETHEAN) (http://www.theactivboardpeople.nl/) kijken we even rond. Geen nieuws. Wel bespreken we ook hier ons ACTIVOTE-probleem en er wordt direct biedt men aan om op school te komen kijken. Fijn dat het kan; we proberen het eerst met ondersteuning van onze (netwerk-)leverancier. Lukt het niet, dan vallen we terug op The ACTIV Board People.

De touchtables breken nog niet door. Er staat er één bij SMART en ik zie een verdwaalde Microsoft Surface.

Wel de opmars van de LCD-schermen. We zien zelfs al een 65” met krijtrichel en whiteboard-oren. De prijzen zijn nog steeds hoger dan de prijs van een complete set digibord, beamer, hoogteverstelling, luidsprekers en PC. Het duurt dus nog wel even voordat ze echt de school binnenkomen.

Het wordt tijd voor een koffie en een broodje, dus we gaan even zitten op een terras. Een saucijzenbroodje kunnen we natuurlijk niet weerstaan!

We gaan naar de keynote van Samantha Peter van Google. Ze breekt uiteraard een lans voor alle Google-applicaties zoals Gmail, Google Talk, Google Docs en meer (www.google.com/a/edu). Google stelt al deze apps niet belangeloos, maar wel gratis, ter beschikking van het onderwijs.
Ik heb altijd enige weerstand tegen Google: Big Brother is watching you. Ixquick (http://www.ixquick.nl/) is mijn standaard zoekmachine. (Ja, je hebt gelijk: mijn blog is ook op Googles Blogger!) Net vandaag zie ik een tweet over een youtubefilmpje over Google.

Toch maar zo min mogelijk Google for me!

Dan naar de workshop “Beeld, geluid en actie, digitale creativiteit”. In deze workshop vertelt een leerkracht hoe met Adobe-producten, te leveren door APS IT-diensten, fotoverhalen en films kunnen worden gemaakt. Tussen de items door mogen we jongleren: de ballen vliegen om m’n oren. Motto: “als je iets echt wilt leren, dan kan dat!”. Een matige presentatie, onnodig opgeleukt door een cursus jongleren.

Door naar de volgende workshop: Paul Veringa (ABZHW /

http://www.abzhw.nl/) en Nico Oud (Novomentor / http://www.novomentor.nl/) presenteren “Mobiel leren, meer dan een gadget”. Een PDA (HTC) met GPS wijst de kinderen de weg. Onderweg kunnen vragen worden gesteld. Vaak denk je dan dat die vragen dan erg op natuur of cultuur gericht zullen zijn, maar ook reken- of taalvragen (bijvoorbeeld woordenschat) zijn mogelijk. Jammer dat we met deze apparaten niet even naar buiten kunnen.

Ook jammer is overigens de slechte akoestiek in de “theaters” waar de workshops plaatsvinden. Een soort aquarium met open dak, zodat alle geluiden van de beurs en naastliggende theaters er tot doordringen. Daarbij wat onhandig gedoe met matige headsets en ook nog slechte versterking van het geluid van filmpjes op de digiborden! Kortom: het kost moeite de workshops te volgen.

Onze laatste workshop gaat over het project dat Kennisnet en APS binnenkort met een school in Eibergen gaan uitvoeren: hoe ziet de school er in de toekomst uit. (http://www.hetlerenvandetoekomst.nl/

).
Met name Jelle Berens, de directeur van de school, is erg enthousiast. Ik ga dit project zeker op internet volgen!

De beursvloer loopt inmiddels aardig leeg, maar nu begint het after-programma: de TeachMeet. Een unconference na de beurs. (http://www.ipononline.nl/bezoekers/54-teachmeet / http://teachmeetnlipon2010.pbworks.com/). Een van de theaters loopt tussen 17.00 en 17.30 uur vol. Een stuk of vijftig mensen. Ik verwachtte een groot aantal jonge honden, maar er zijn veel meer mensen van mijn leeftijd.
Het principe is eenvoudig: van tevoren hebben zich sprekers/spreeksters aangemeld voor een micro-opresentatie (7 minuten) of nano-presentatie (2 minuten). Er is voldoende drank aanwezig: fris, bier, wijn. Met dank aan de sponsoren! Een digitale fruitmachine kiest de spreker/spreekster. Die heeft dan een minuurtje om de spullen gereed te maken. Daarbij ontspint zich bijna steevast een strijd tussen Mac- en PC-gebruikers. Dan start de presentatie. En powerpoint is een doodzonde (behalve voor Willem Karssenberg – http://www.trendmatcher.nl/). Loopt de techniek vast: jammer dan! Gewoon doorgaan. Een halve minuut voor het einde van de presentatie houdt iemand uit het publiek een pluchen Pikachu in de lucht, die bij de timerstand 00:00 voor de voeten van de spreker wordt gegooid. De presentatie is dan ten einde.

De presentaties waar ik het meest van meeneem zijn die van (wederom) Margreet van den Berg over haar fonds, Mats Englin over het betrekken van kinderen in de organisatie van ICT op school. Ook de presentatie van Willem Karssenberg schudt me even wakker: muizen als stemkastjes. We hebben dus een set ACTIVOTE op school, maar soms kunnen dingen simpeler!

Om 20.00 uur moeten we het gebouw uit zijn, dus niet alle presentaties komen aan bod. Om kwart over acht ben ik weer thuis. Moe, maar zeker weer geënthousiasmeerd en vol ideeën.

Volgend jaar zeker weer naar de IPON!

Verslag van de reis naar de BETT

Het heeft even tijd gekost, maar het is er!

De BETT is de grootste beurs in Europa op het gebied van ICT en onderwijs. De beurs wordt jaarlijks in januari gehouden in de Olympia-hallen in Londen. Dit jaar ging ik er voor de eerste keer heen.
Dit verslag bevat ICT-zaken, maar ook de gezelligheid zal niet worden vergeten. Voor het weekeinde vloog “mijn” vrouw naar Londen om er nog twee gezellige dagen samen aan vast te knopen. Ook de highlights daarvan staan in dit reisverslag. Lees er uit, wat je interessant vindt.

Woensdag 13 januari 2010
Op woensdag gaat de wekker vroeg, zeer vroeg. Ik logeer deze week in ons eigen huis, omdat mijn zwager en schoonzus deze week bij ons zijn ingetrokken om de zorg voor mijn tijdelijk bij ons inwonende dementerende schoonvader op zich te nemen. “Mijn” vrouw zit deze week voor een cursus van haar werk in Rome. Mijn schoonzus is gisteren voor haar werk naar Parijs vertrokken. Internationals!
Mijn schoonvader zit al op de rand van zijn bed, dus maak ik mijn zwager maar even wakker. Ik moet nu vooral zorgen dat ik op tijd klaar ben voor de taxi, die mij naar het station zal brengen. Dan belt de taxichauffeur al aan; een kwartier te vroeg. Ik sta nog te ontbijten en moet de tanden nog poetsen. De man moet een kwartier wachten. Hij is bij binnenkomst bij de centrale direct op pad gestuurd.

Zo ben ik dus op tijd op het station voor een trein eerder dan strikt noodzakelijk, want er zijn deze weken vanwege het winterweer voldoende problemen geweest op het spoor. In Den Haag tref ik mijn collega ICT-coördinator van een andere school van hetzelfde bestuur, zijn dochter (ICT-coördinator bij een school onder een groot bestuur) en haar directeur.
Verder zien we op het perron veel mensen met een labeltje aan de tas of koffer van het reisbureau dat deze reis heeft georganiseerd.

De HiSpeed-trein naar Brussel is netjes op tijd en vult zich met Londen-gangers. Ook arriveren we op tijd in Brussel. Onze Eurostar naar Londen zal rijden; slechts een enkele trein is gecanceld. Wel hebben we tijd voor een kopje koffie op het station.
Voor de Eurostar moet daarna worden ingecheckt en er volgt een uitgebreide douane-controle.
Met de Eurostar, die op tijd uit Brussel vertrekt, komen we 40 minuten te laat aan op Londen St. Pancras. Er geldt vanwege de weeromstandigheden (er ligt zowel in Frankrijk als in Londen nog steeds veel sneeuw) een snelheidsbeperking. De maximumsnelheid is 230 km/h.

Vanaf St. Pancras gaan we met de metro direct door naar de BETT. Jammer dat we niet eerst de bagage in het hotel kunnen gaan dumpen. Maar ja, dat kost tijd. Het is handig dat we met een deelgroep reizen. Toch lukt het mijn collega, zijn dochter en haar directeur om met een aantal anderen bij het overstappen op Earl’s Court in een verkeerde metro te springen. Gelukkig SMS-en we snel. Ik ga door naar de BETT en wacht daar mijn groepje op, dat een kwartiertje later met de pendelbus arriveert. Met z’n vieren lopen we door naar de garderobe, want we hebben onze bagage nog steeds bij ons. Achter de balie staat één dame. Met een speld bevestigt zij op elke jas of tas een kaartje. Na een poosje springen er twee mensen bij, maar de rij vordert langzaam. Als we er bijna zijn, blijkt dat er geen jassen meer worden aangenomen. Dit is een grote technologiebeurs; dit is Engeland; dit is 2010! Wel willen we onze koffers kwijt. Na drie kwartier is het om 15.00 uur eindelijk zover: we gaan de beursvloer op.

De beurs is mega: twee grote hallen met galerijen op de eerste verdieping gevuld met grote en kleine bedrijven, die ons allemaal wat te bieden hebben.
We gaan naar SMART. Mijn collega en zijn dochter hebben digitale schoolborden van SMART op hun scholen. SMART heeft als absoluut nieuwtje de documentencamera, die met behulp van zwart-witte blokjes op een kartonnetje voorwerpen 3D kan vertonen. Ons ontgaat de toepassing hiervan.
Op een andere stand zien we een SMART-tafel. Het blijven vooralsnog dure meubeltjes: duurder dan een set: bord + beamer + PC. Het is wel duidelijk wat je er mee kunt, maar duur blijft het. Voorlopig zie ik ze onze school niet binnenkomen. Promethean (“ons” bordenmerk) is er nog niet actief mee.

We wandelen naar de stand van SAMSUNG om naar grote LCD-monitoren te kijken. Men heeft hier een 55 inch scherm hangen; de 65 inch volgt binnenkort. We zien hier wel toepassingen voor onderbouwgroepen, waar een groot digibord niet wenselijk is.
Ook hier zijn de prijzen hoog; ook meer dan een digibordset. Waarschijnlijk zal het er voorlopig niet van komen.

Vervolgens lopen we naar 2simple. Mijn collega, die twee jaar geleden ook naar de BETT is geweest, was toen erg enthousiast over hun software. Vooral gericht op de creatieve vlak. Ze vallen ook jaarlijks in de BETT-awards. Ook nu staat er een goed nieuw product: 2createasuperstory. Verder vallen op: 2paintapicture, 2 controlNXT en meer. Vrijwel alle software werkt webased. Thuis zeker nog eens een kijkje nemen op www.2simple.com en wellicht wat testversies aanvragen.

We neuzen nog even rond op de stand van Lego Mindstorms en laten ons voorlichten.
Tijdig keren we terug naar de garderobe. Tot onze verbazing hebben we al snel onze koffers terug. We reizen met de bus naar het Palace Strand Hotel: zo zien we nog eens wat van de stad. In het hotel checken we in. Ik ga naar mijn kamer: in m’n eentje in een tweepersoons clubroom.

Even een uurtje uitpaskken, opruimen, rusten, proberen te internetten (hetgeen niet lukt). Daarna naar de bar voor een drankje en vervolgens door naar het restaurant. De dames van ons olijke viertal zijn beiden ambassadeur bij Kennisnet en eten in een aparte zaal. Mijn collega en ik zitten aan een tafel met iemand van APS IT-diensten en met een ICT-coördinator uit West-Friesland. Het gesprek gaat over ICT, maar ook over schaatsen.
Na het diner ga ik naar mijn kamer. Een groep gaat nog wandelen, maar morgen is het weer vroeg dag en ik wil graag fit zijn. Ik probeer nog even internet aan de praat te krijgen, maar het lukt weer niet, ik SMS nog even met “mijn” vrouw en kijk op BBC1 naar de verschrikkingen in Haïti.

Donderdag 14 januari 2010
Al vroeg op; lekker rustig aan opstaan, douchen, aankleden en ontbijten. De eetzaal vult zich langzaam, terwijl ik geniet van mijn Engelse ontbijt.

Al vroeg vertrekken we met een kleine groep naar Sutton voor een bezoek aan de Avenue Primary School. (http://webfronter.com/sutton/avenue/)Een korte trip met de metro en een flinke reis met de trein. We arriveren op tijd en bellen aan bij een groot hek. Het wordt op afstand geopend en we wandelen over het uitgestrekte terrein naar de school. Bij de ingang worden we ontvangen door een dame van het front-office. Ze neemt de presentielijst op en loodst ons door de school naar een lokaal achter de school. Het is een wandeltocht door gangen, klapdeuren en dwars door twee gymzalen. Buiten ligt zelfs een zwembadje (uit 1959!) zonder water.
We worden in een losstaand noodlokaal ontvangen door Craig Hudson binnen de school belast met New Technologies en eSafety. Ook zijn er vier kinderen aanwezig met hun mini-laptop. Ze laten hun digitale leeromgeving (LONDON MLE) zien, waar ze ook thuis op kunnen inloggen. Het meisje dat ons groepje van twee wegwijs maakt, laat vooral de leuke kanten zien (plaatjes, vriendenpagina) en vraagt steeds: “What do you want to see next?” Wij hebben geen idee, niet wetende wat er allemaal te zien is. Later zal ons blijken dat leerkrachten werk voor de kinderen klaar kunnen zetten, dat zij op school of thuis kunnen oefenen. De mini-laptops zijn voor gebruik op school, thuis heeft iedereen wel een PC. Het is ook niet zo dat er per kind een netbook is. De aantallen PC’s zijn zoals wij dat in Nederland ook kennen: een paar in elk lokaal en een veel in een ICT-lokaal.

Na deze demonstratie gaan we naar een ICT-lokaal. Daar vind juist de instructie voor een toets Frans plaats. De toets wordt gemaakt op de PC en is, zoals vrijwel alle software in de UK webbased.
We kijken wat rond: er staat een megagrote HP printer Z2100 Photo, die er speciaal staat om brede posters voor in de lokalen te printen. De printer levert prints van maximaal 24 inch (61 cm) uit 8 inkttankts in galeriekwaliteit en kost een slordige € 3200,==.

De lokalen hangen inderdaad helemaal vol met posters, postertjes en kaarten. Een hoekje met rekensteuntjes, een hoekje met taalregels, een hoek met ICT-tips, een wandje met gedragsregels: het is er allemaal. Maar of daarmee de printer een goede investering is…?

Verder vallen de mini HP werkstations (HP DC 7900 Ultra Slim, € 699,==) op, die in een bracket achter de LCD-monitoren hangen. Denk ik ook over voor bij ons op school. PC van de grond (= minder stof), minder energieverbruik. Ik puzzel alleen met XXODDS. En dan zijn we net geïnformeerd over de oplossing van één HP werkstation met vier of zes LG netwerkmonitoren. Daar hoop ik morgen op de BETT naar te kunnen kijken.

We bezoeken de radiostudio van de school. In een ongebruikte mini-materialenberging in de gymzaal, waar overigens de gang van de school dwars doorheen loopt, staat een mengpaneel, wat radioapparatuur en drie grote microfoons. Op de BETT zullen we verschillende leveranciers van dit soort spul zien. Het komt dus vaker voor. De kinderen maken jingles en die staan op de digitale leeromgeving. Of er ook hele uitzendingen worden gemaakt blijft onduidelijk. Dat lijkt mij nou juist de toepassing.

Tenslotte bezoeken we drie onderbouwgroepen, die achter één voordeur huizen. Zo’n 70 kleuters lopen door elkaar, maar hebben ook elk hun eigen ruimte. Het lijkt ongeorganiseerd, maar dat is het zeker niet. Er wordt gewerkt in hoeken en met activiteiten en de kinderen worden daarbij ingedeeld.

Ook in Engeland is de groepsgrootte 25-30 kinderen. Daar staat behalve een leerkracht ook een full time onderwijsassistent(e) bij.

Zo zien we kinderen bezig met de BEE-BOT en radiografisch bestuurbare robotjes, maar er is geen doel bij deze activiteit. Daar waar bij ons in de onderbouw de BEE-BOT voor het rijden van een bepaald parcours moet worden geprogrammeerd, doen ze er hier maar wat mee!

Verder vallen in de hele school de posters op van bijvoorbeeld Mahatma Ghandi en Martin Luther King. Op de website heb ik al gezien dat er voor alles een protocol is en dat er vele –begerenswaardige- keurmerken zijn. Het wemelt van de schildjes aan de deur. Een stuk of drie ICT-keurmerken alleen al!

Met de bus reizen we naar een station en met de trein weer naar Victoria Station. Daar nemen we 10 minuten pauze, zodat iedereen iets te eten kan scoren. Dan snel in de metro. Tegen de verwachting in arriveren we stipt op tijd op onze volgende school, de Woodberry Down Community Primary School.
(http://www.woodberrydown.net/)

Een grotere tegenstelling met vanmorgen is nauwelijks denkbaar! Dit is een school in een van de armere wijken van Londen. Een bovenschools directeur meldt ons, dat de warme lunchmaaltijd voor 60% van de kinderen gesubsidieerd is. De ouders verdienen dus allemaal minder dan het minimumloon. Er zijn weinig blanke kinderen op school. 90% van de kinderen behoort bij een minderheid. Het een grote verscheidenheid van nationaliteiten. Van 70% is Engels niet de moedertaal. Toch worden de kinderen bij binnenkomst allemaal direct in het Engels aangesproken, want er zou geen beginnen aan zijn om iedereen in de eigen taal aan te spreken. Mede om deze reden, krijgen kinderen die zich een vaardigheid hebben eigen gemaakt –rustig door de gang lopen, de tafels t/m 10, etc.– een sticker opgeplakt, zodat iedereen die ze tegenkomt ze daarover direct kan aanspreken: “Wat goed dat je alle tafels t/m 10 al kent; daar zul je nog een hoop plezier aan beleven. Was het moeilijk?” ook heeft men gemerkt dat feedback het meeste effect heeft op de vooruitgang van de kinderen.
“Marking” is door deze school ontwikkeld en wordt inmiddels in de gehele UK gebruikt. De school ent daarom ook een commerciële tak: www.effectivemarking.co.uk.
In kleine groepjes worden we de school rondgeleid. Ik zit in een groepje dat met de bovenschools directeur op stap gaat. We zwerven het hele gebouw door. Ik zie geen computers in de lokalen, maar wel twee computerlokalen.
Ook in deze school hangen de muren vol met taal- en rekensteuntjes, pamfletten, protocollen, nog meer protocollen, uitdagingen.

In alle groepen wordt met behulp van digitale schoolborden (echt geen krijtbord meer te zien) les gegeven. Of het nu rekenen is, geschiedenis (Victoriaanse tijdperk) of tekenen, overal lessen met digiborden.
Bij een groepsinstructie komen de kinderen vooraan bij het bord zitten, op de grond. Met crêpetape zijn er rijen aangegeven. Na de instructie gaat iedereen weer naar de eigen plaats.

Later zal blijken dat alle lessen minutieus centraal zijn voorbereid. Morgen van 11.00 uur – 11.45 geschiedenisles over de eerste boeren? Op je standaard aangeleverde voorbereidingsblad staan inleiding, vragen, digibordtoepassingen, verwerking allemaal klaar. Daar hoef je geen seconde over na te denken.

Helaas zie ik in de groepen weinig ICT-toepassingen. In één van de ICT-lokalen is een groep jonge kinderen bezig te leren hoe je een tekstbox in een powerpointpresentatie plaatst. In een ander ICT-lokaal zijn oudere kinderen bezig tabellen uit EXCEL te verwerken.

Zodra de juf de aandacht wil, steekt zij haar hand op. Alle kinderhanden volgen en binnen enkele tellen zit iedereen stil en met de armen over elkaar te luisteren. Het lijkt mij een prima coöperatieve methode om met elkaar de groep tot stilte en oplettendheid te krijgen. Maar o wee, de juf snerpt: “Hoe kan ik nog een toetsenbord horen, wanneer iedereen met z’n armen over elkaar zit?”

Ook hier in school overigens in de gang posters van voorbeeldrolmodellen. Boodschap: "Wil je iets bereiken in dit leven ,dan zul je er hier op school al voor moeten gaan!"

Na dit schoolbezoek gaan we terug naar het hotel. Een ieder is verder vrij om de doen en te laten wat hij/zij wil. Ik trek me even terug op mijn kamer. Even later meldt mijn collega zich, samen met de dames. De bende van vier is weer compleet. Mijn collega heeft vanochtend kaarten gekocht voor een musical. We gaan naar de Jersey Boys, een musical over Frankie Valli en The Four Seasons. Eerst schuiven we nog een snelle pizza naar binnen. Londen heeft natuurlijk een musical-traditie. In de directe omgeving van ons hotel zijn er al een stuk of zes. Het is een bijzondere ervaring, die, hoewel ik geen musicalliefhebber ben, niet graag zou willen hebben missen.

Na terugkomst in het hotel stappen we met de bende van vier nog even de hotelbar binnen. Daar zitten vier mannen in nette pakken te goochelen met kaarten. Even later zit er nog maar eentje, die merkt dat we aandacht voor hem hebben. Het duurt niet lang voorat hij bij ons groepje zit en diverse trucs laat zien. Eén van de dames, die gehoord heeft dat er goochelaars op de BETT staan, vraagt hem: “Are you the magician on the BETT?”. Hij fronst zijn wenkbrauwen en kijkt haar met een weirdo blik aan. Hij haalt nog wat trucs uit. Vervolgens gaan we naar bed. De dames hebben morgen een afwijkend programma; ze zijn beiden ambassadeur bij Kennisnet en gaan morgen op stap naar Dudley. Daar zullen ze een school bezoeken, waar elk kind beschikt over een eigen laptop. Ook hebben ze een high tea met de Lord Major en een diner. Ze zullen pas weer laat thuis zijn. Mijn collega en ik zullen de BETT nogmaals bezoeken.

Vrijdag 15 januari 2010
De volgende morgen ontbijt ik met mijn collega. Op ons gemak –de BETT gaat pas om 10 uur open- genieten we van een lekker Engels ontbijtje.
We reizen met de bus naar de Olympia-hallen. We lopen langs de PROMETHEAN-stand. Ik kan er eigenlijk geen nieuws ontdekken. Daarna kijken we een poosje bij SMART. Voor de documentcamera met 3D-mogelijkheid zien we nog steeds geen toepassing.

Dan lopen we de Olympia-hallen weer uit, want we zijn uitgenodigd door PROMETHEAN om in een pub aan de overkant een workshop te volgen. De workshop is gewijd aan het stemmen met de ACTIV EXPRESSION en aan PROMETHEANPLANET. Het goede nieuws is dat PROMETHEANPLANET binnenkort Nederlandstalig zal worden. Voor de niet-PROMETHEAN-bord-gebruikers is het goed om te weten dat de bordsoftware, ACTIV INSPIRE, vrij te gebruiken is op elk bord. Daarmee zijn ook alle lessen die op PROMETHEANPLANET staan te gebruiken op SMART- of andere borden. Op school moet ik ACTIV INSPIRE, de Walt Disney versie van de AVTIV bordsoftware, maar eens voorleggen aan de collegae. Het tegelijkertijd gebruiken van twee pennen op één bord kan alleen met deze software.

Na anderhalf uur zijn we weer op de beursvloer. Mijn collega wil graag even gaan kijken bij de “Future Schools”. Twee jaar geleden was het indrukwekkend, maar nu lopen we er doorheen voordat we goed en wel doorhebben dat we er zijn.
Dan nog maar even naar 2simple. We zien een indrukwekkende demonstratie van het verhalenprogramma 2createasuperstory.

Verder lopen we naar LG. Onze netwerkleverancier heeft de week voor de BETT aangekondigd met PC+ te zullen komen. Eén netwerk-PC bedient vier of zes netwerkmonitoren van het merk LG. Op de stand zien we het spul in werking. Er wordt ons verteld dat met nog dit jaar 30 netwerkmonitoren met één netwerk PC zal kunnen laten werken. Het heeft voordelen: minder energieverbruik, minder ventilatoren (= minder stof), minder ruimte. Maar ik moet het gebruik van dit systeem eens afzetten tegen het werken met mini-PC’s. ook die verbruiken minder energie, hangen achter de monitor (van de vloer af = minder stof) en leveren een flexibele set op. Terug in Nederland maar eens een afspraak maken met onze netwerkleverancier voor een demonstratie.
We eten een hapje in de International Guestroom. Daar is overigens ook een garderobe, waar het zeer rustig is! Iets om te onthouden voor de volgende keer.
Na de lunch lopen we nog een stukje over de beursvloer.

Bij de site van Crick Software word ik aangesproken. Ik ben eigenlijk wel trots dat ik kan vertellen dat ik net CLICKER5 op een notebook heb geïnstalleerd. Dat het voor een rugzakkind (child with a rucksack?) is probeer ik maar niet uit te leggen en dat ik alleen maar weet hoe het programma geïnstalleerd moet worden laat ik ook maar achterwege.

We lopen toevallig langs een stand voor schoolradio (www.schoolradio.co.uk).
Het ziet er gelikt uit, maar een kleine set schoolradio komt op zo’n slordige
€ 9200,==. Dan moet er toch een hoger doel zijn dan alleen jingles te maken. Eerst maar eens eenvoudige podcasts gaan maken!

Aan het eind van de middag gaan we met de bus terug naar het hotel.
’s Ochtends heb ik uitgecheckt en mijn bagage bij mijn collega in zijn kamer gezet.
’s Middags check ik weer in voor een andere kamer. Eind van de middag arriveert mijn vrouw vanuit Rome, om samen nog een gezellig weekeinde Londen te maken.

’s Avonds gaan we gedrieën uit eten in een hamburger restaurant. We wandelen nog even door Londen, richting Big Ben, en naar het hotel. Daar zitten we ook in de hotelbar. Daarna gaan we naar bed.

We genieten niet van onze nachtrust, want in de kamer naast ons, die van onze kamer gescheiden is door een bordpapieren deur, heeft een stel het plan opgevat om luidruchtig slaaf en meesteres te spelen. Het gaat door tot 2.30 uur en begint om 6.00 uur weer.

Zaterdag 16 januari 2010
Min of meer gebroken zitten we samen aan het Engelse ontbijt. Het is smullen; thuis maken we het ook wel eens. Na het ontbijt gaan we vroeg op pad; we willen maximaal genieten van deze twee dagen.

Eerst verkennen we Covent Gardens, op twee minuten lopen van ons hotel. Daarna lopen we over Picadilly Circus richting Oxford Street. Zonder het vooropgestelde plan om te gaan winkelen, lopen we enkele winkels binnen. Ikzelf koop een aantal PILOT FRIXXION pennen en losse vullingen en een CANON fototijdschrift. Mijn vrouw koopt een kook-tijdschrift. Dat wordt smullen als we weer thuis zijn. Het regent gestaag door. Na een poosje zijn we dan aan de Hydepark-kant van Oxford Street. We lopen maar niet door het park, vanwege de regen. Wel gaan we richting Speakers Corner en lopen via Picadilly weer terug naar Picadilly Circus.

Op Picadilly gaan we nog een boekwinkel binnen, op zoek naar boeken over LEGO MINDSTORMS. Er staat één boek, maar dat is erg theoretisch en dat is niet de bedoeling.
Terug in het hotel nemen we even onze rust. ’s Avonds gaan we in SOHO uit eten.

Zondag 17 januari 2010
Na het ontbijt checken we uit en laten we onze bagage in het hotel achter. We lopen via Buckingham Palace en de Big Ben naar de Thames.

We lopen een lang stuk langs de rivier. Het weer is gelukkig veel beter dan gisteren. We lopen langs het millennium rad.

Na een poos steken we de rivier weer over en zweven we terug richting hotel. Bij de buren (Starbucks) drinken we wat en dan hebben we nog een rondwandeling rondom Covent Garden op de rol staan. Het is een leuk gebied.
Dan is het tijd om de koffers op te halen. Met de metro reizen we naar Heathrow. Daar vertrekt eind van de middag onze vlucht met BMI naar Schiphol. Alles verloopt op vleugeltjes en ook op Schiphol staat de taxi klaar. Zo zijn we vroeg in de avond weer in ons eigen huis, bij onze eigen (schoon)vader. Het is direct of we niet zijn weggeweest: in de running.